خواب فرد در چند روز اول ممکن است نسبتاً به هم بریزد. بعضی افراد ممکن است مدت بسیار کمی بخوابند، هر یک ساعت بیدار شوند و یا اصلاً نخوابند و درعین‌حال احساس خستگی هم نکنند. بعضی‌ها هم ممکن است 20 ساعت در یک روز بخوابند و در ساعت‌های بیداری هم احساس خستگی کنند. هرکدام از این موارد که اتفاق بیافتد، خواب شما پس از مدتی خودش تنظیم خواهد شد و درنهایت به حالت عادی بازخواهد گشت.

اما نکته‌ای وجود دارد. شما نمی‌دانید که حالت عادی چیست. عادی یعنی مانند زمانی که سیگاری نبودید، با در نظر گرفتن افزایش سنتان. بعضی افراد دهه‌ها است که عادی نبوده‌اند.

نیکوتین یک ماده محرک است که وقتی اثرش از بین می‌رود، شخص را به یک حالت افسردگی روانی پرتاب می‌کند. برای کنار آمدن با اثر افسردگی، شخص باید دوباره سیگار بکشد تا [نیکوتین] اثر محرکش را بگذارد. خیلی زود این اثر از بین می‌رود و این چرخه بی‌پایان دوباره و دوباره تکرار می‌شود.

قند خون و سطح هورمون‌ها به‌شدت بالا می‌روند و سپس با سرعت پایین می‌آیند. در انتهای روز شخص سیگاری از این فراز و نشیب مزمن تحریک/افسردگی، ازنظر جسمی به‌شدت خسته خواهد شد. او مجبور بود خوابش را با این اثرات هماهنگ کند.

سیگاری سابق درمی‌یابد که بدون این فشار مزمن، حالا پس از ترک سیگار با مقدار کمتری خواب هم می‌تواند روزش را پشت سر بگذارد. گاهی تا چندین ساعت از زمانی که فکر می‌کرد نیاز به خواب دارد کم می‌شود.

کم شدن خواب برای بقیه ممکن است مدت کوتاهی باشد، اما واضح است که وقتی ساعت زنگ می‌زند، آن‌ها کاملاً آماده و پرانرژی از تخت پایین می‌پرند، یا ممکن است گاهی حتی پیش از آن‌که ساعت زنگ بزند، باانرژی از خواب بیدار شوند. زمانی که سیگاری بودند، معمولاً در هنگام بیدار شدن احساس خستگی می‌کردند، از صدای زنگ ساعت بیزار بودند و به سیگار نیاز داشتند تا از جا بلندشان کند و روزشان را شروع کند.

تعداد کمتری از افراد هستند که به خواب بیشتری از زمانی که سیگاری بودند نیاز دارند. این‌ها کسانی هستند که در انتهای روز به‌شدت سیگار می‌کشیدند. بدنشان به آن‌ها التماس می‌کرده که بخوابند اما آن‌ها همچنان با واردکردن نیکوتین، نیاز بدنشان را نادیده می‌گرفتند. بدون مصرف نیکوتین به‌عنوان یک محرک دائمی، حالا آن‌ها باید به بدنشان توجه کنند و وقتی‌که خسته هستند، بخوابند.

آن‌ها می‌توانند آمفتامین مصرف کنند تا تأثیر مشابهی بگیرند، اما معمولاً متوجه می‌شوند که برای داشتن این تأثیر نمی‌خواهند به دارو متوسل شوند. بااین‌حال می‌توانند توجیه بیاورند که سیگار کشیدن برای گرفتن اثر مشابه کار مناسبی است. خوب، این‌طور نیست. زمان‌بندی‌ای که آن‌ها حفظ می‌کردند همراه با هزینه‌ای بود و در بلندمدت هزینه داشتن این مزیت می‌توانست مرگ باشد.

درهرصورت، از مقدار خوابی که در چند روز اول ترک سیگار تجربه می‌کنید دچار وحشت نشوید. این مقدار خواب معمول شما به‌عنوان یک سیگاری سابق نخواهد بود، بلکه مقدار خواب شما به‌عنوان کسی است که دوران ترک را تجربه می‌کند. این دوران معمول نیست و طولانی‌مدت هم نخواهد بود. هرکس که چنین مشکلاتی را در هفته اول یا دوم ترک سیگار تجربه کند احتمالاً فقط با مشکل تنظیم خواب روبه‌روست.

اما اختلالات طولانی‌مدت تر باید توسط متخصص سلامت بررسی شود، مخصوصاً اگر بیش از یک ماه طول بکشد. عوامل زیاد دیگری ممکن است مسئول این اختلالات باش؛ ازجمله دلایل جسمانی، روانی، واکنش به دارو و غیره.

علائم اختلالات خواب را در چند روز اول معمولاً می‌توان به ترک سیگار نسبت داد؛ اما در مورد دوره‌های طولانی‌تر، فرد باید عینیت داشته باشد و ارزیابی تخصصی پزشکی در این مرحله، منطقی به نظر می‌رسد.

خواب شما به‌عنوان یک سیگاری سابق درنهایت در قالب یک الگوی معمول تنظیم خواهد شد. افزایش سن هم اثر خودش را خواهد گذاشت. چه خواب شما بیشتر بشود و چه کمتر، حالا باید خواب راحت‌تری داشته باشید؛ چراکه می‌دانید دیگر تحت کنترل نیکوتین نیستید و براثر سیگار کشیدن خودتان را در معرض انواع خطرات قرار نمی‌دهید.

برای این‌که با خوشحالی بیشتری به خواب روید، چراکه می‌دانید سالم‌تر می‌مانید و احتمالاً زندگی طولانی‌تری خواهید داشت، در تمام مدتی که بیدار هستید به یاد داشته باشید که هرگز پک دیگری نزنید!